Sejm PRL 26 kwietnia 1956 roku, uchwalił ustawę, dopuszczającą przerywanie ciąży (Dz. U. nr 12 poz. 61). W czerwcu 1956 Komisja Episkopatu Polski wydała pierwszą Instrukcję Duszpasterską a w punkcie 4 i 5 zaleciła organizowanie katolickich poradni małżeńskich. Do współpracy w poradniach zaproszono lekarzy, pielęgniarki i położne, jednak większość z nich, po wpływem represji władz komunistycznych bardzo szybko wycofała się ze współpracy, a nieliczni, którzy pozostali z czasem zmuszeni zostali do zmiany specjalizacji lub pozbawieni pracy. Do grona osób zwolnionych z pracy, należała pani doktor ginekolog Teresa Kramarek, która po wielu staraniach została zatrudniona ponownie w przychodni, jako lekarz cytolog i ginekolog dla dziewcząt. Równocześnie w 1961 roku, Teresa Strzębosz, organizuje specjalne szkolenia dla instruktorek diecezjalnych i otwieranie poradnie rodzinne z zakresu odpowiedzialnego rodzicielstwa. Zaprasza na te szkolenia swoją koleżankę Teresą Kramarek, jako eksperta w zakresie metod NPR (Naturalnego Planowania Rodziny), którą to funkcję, pełni do 1966 roku. Kolejne kilkanaście lat intensywnej pracy badawczej Teresy Kramarek , zbieranie i opracowywanie wykresów, stało się podstawą do stworzenia podwalin Naturalnego Planowania Rodziny, metody objawowo-termicznej wg wersji polskiej (TK). Na przestrzeni lat 1968 do 1997, ukazało się ponad 30, każdorazowo uzupełnionych, broszurek pt. „Rozpoznawanie okresowej płodności małżeństwa”. Jako uwieńczenie kilkudziesięciu lat pracy nad opracowywaniem metody w 1997 roku nakładem Fundacji Głos dla Życia został wydany podręcznik dla nauczycieli i instruktorów zatytułowany „Naturalne planowanie rodziny i jego biologiczne uwarunkowania”. Od 1968 roku, Polska posiadała własną, prostą a zarazem precyzyjną, sprawdzoną w stosowaniu, przez ogromną liczbę polskich małżeństw, metodę objawowo-termiczną (TK). Podczas spotkań doradców, zrodził się pomysł powołania stowarzyszenia, aby wyjść z nauczaniem metody z „salek katechetycznych” jak również propagowania metody w całej Polsce.

 

25 sierpnia 2000 roku w Rzeszowie odbyło się pierwsze spotkanie organizacyjne, na które zaproszone doktor Teresą Kramarek z Poznania, Annę Maciołek z Przemyśla, Helenę Czachor, Barbarę Wiater z Rzeszowa (Diecezjalni Doradcy Życia Rodzinnego), podczas którego przedyskutowano sens powstania stowarzyszenia oraz przygotowano projekt statu. 10 lutego 2001 roku w siedzibie Kurii Biskupiej w Rzeszowie odbył się zjazd założycielski. Na spotkaniu Ks. Marian Kaszowski zaproponował nazwę stowarzyszenia „Miłość i Odpowiedzialność” zaczerpniętą z tytułu książki Karola Wojtyły. Przedyskutowano również ostateczną wersję statutu. 10 lutego 2001 roku, wystosowano pismo do Watykanu, celem uzyskania zgody od Ojca Świętego na użyczenie nazwy „Miłość i Odpowiedzialność” dla tworzonego stowarzyszenia. 12 marca 2001 z Rzymu otrzymaliśmy pozytywną odpowiedź wraz z błogosławieństwem od Ojca Świętego Jana Pawła II. 30 czerwca 2001 roku na Jasnej Górze, Mszą Świętą rozpoczęło się pierwsze walne zebranie Stowarzyszenia „Miłość i Odpowiedzialność” (MiO). Pierwszym Prezesem MiO została Pani mgr Maria Fiałkiewicz-Górka.

 

Diecezjalne Kongresy Rodziny we współpracy z Ruchami Obrony Życia